เหน็บหนาวร้าวรอนแสนอ่อนล้า
เกินกว่าดวงมานจะทานไหว
ลืมฤๅขวัญแก้วจึงแคล้วไกล
เยื่อใยไม่เหลือโอบเอื้อมน
อุราคราเหงาห่างเงารัก
ยากนักภักดีจะมีผล
ร้างรมย์ขมขื่นสุดฝืนทน
หนึ่งคนหม่นเหม่อเพ้อเดียวดาย
ไม่รู้ใจ
เกินกว่าดวงมานจะทานไหว
ลืมฤๅขวัญแก้วจึงแคล้วไกล
เยื่อใยไม่เหลือโอบเอื้อมน
อุราคราเหงาห่างเงารัก
ยากนักภักดีจะมีผล
ร้างรมย์ขมขื่นสุดฝืนทน
หนึ่งคนหม่นเหม่อเพ้อเดียวดาย
ไม่รู้ใจ
ยามอ่อนไหว ใจกร่อน เริ่มอ่อนล้า
ระบายบ้าง บางครา ดังว่าหมาย
ในส่วนลึก ตรึกห้วง ให้บ่วงคลาย
อีกเหตุผล มากมาย อยู่ใกล้ตัว
ความอ่อนแอ แพ้พ่าย คือใจเหงา
จึงกลับกลาย โศกเศร้า เป็นเงาหลัว
ให้ต้องรับ กับการ อันน่ากลัว
ความหม่นมัว คอยเยือน เป็นเหมือนเงา...
"สุนันยา"
ระบายบ้าง บางครา ดังว่าหมาย
ในส่วนลึก ตรึกห้วง ให้บ่วงคลาย
อีกเหตุผล มากมาย อยู่ใกล้ตัว
ความอ่อนแอ แพ้พ่าย คือใจเหงา
จึงกลับกลาย โศกเศร้า เป็นเงาหลัว
ให้ต้องรับ กับการ อันน่ากลัว
ความหม่นมัว คอยเยือน เป็นเหมือนเงา...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
