ความรู้สึก ตรึกห้วง ที่ดวงจิต
เป็นบ่วงติด ปิดทาง อันห่างเหิน
รำพึงผ่าน รานร้าว คราวเผชิญ
ที่เจ็บเกิน จะรับ กับความจริง
เหมือนมีเพียง ลำพัง ดังลิขิต
ใช้ชีวิต โศกตรม ระทมยิ่ง
ไม่มีสิ่ง ใดหวัง ใช้อ้างอิง
ยามถูกทิ้ง อดสู อยู่ลำพัง
จึงร้อยเรียง เพียงพร่ำ ร่ำอักษร
บทสุนทร บอกกล่าว เล่าความหลัง
ถึงอดีต กรีดใจ นี้ให้ฟัง
ด้วยว่ายัง ฝังรอย ให้คอยจำ
ยากลบเลือน เหมือนเงา เฝ้าตามติด
ห้วงชีวิต ผิดพลั้ง ครั้งถลำ
ลึกรวดร้าว หนาวเหน็บ เจ็บระกำ
เป็นรอยช้ำ ติดตรึง อยู่บึ้งใจ....
"สุนันยา"
ยังไงก็ขอบคุณค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
