"ไม่มีบทกวีหวานที่บ้านฉัน"
ไม่มีจันทร์พันดาวที่พราวฟ้า
ไม่มีแล้วแม้แต่วันเวเลา
ไม่มีใครโหยหาเหมือนครานั้น
บทกวีที่หวานกานท์นับร้อย
เป็นเพียงถ้อยน้อยค่าไม่พาฝัน
ถึงจะหว่านผ่านไปไม่ถึงจันทร์
กี่ตะวันชั้นฟ้าค่าควรมอง
ได้แต่เพียรเขียนคำลำนำหวาน
หวังเพียงจารสารคำไม่ทำหมอง
สือภาษาคุณค่าน่าจับจอง
เพียงประคองลองคำจำใส่ใจ
อยากจะเรียนเขียนลงตรงอักษร
อยากจะอ้อนป้อนคำทำหวั่นไหว
อยากรู้หลักมักเผลอเพ้อความนัย
อยากเขียนไปให้สุขทุกเพลา
พระอาทิตย์อัสดง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
