เห็นเงามัว ตัวเอง เร่งวิ่งหนี
เพียงวจี แถเถือ ถ่อถากถาง
ให้ถือเป็น เช่นลม พรมสรรพางค์
ยืนหยัดร่าง สร้างตน ทนต่อไป
ถ้าแรงนัก พักก่อน เพื่อผ่อนผลัก
ทรงตั้งหลัก ฝังหมุด หยุดเคลื่อนไหว
เมื่อโอนอ่อน ร่อนลิ้น บินครรไล
เชื่อว่าใคร เคืองง่าย แต่ไม่นาน
อย่าปั้นหมัด ซัดอย่างเดียว ขับเคี่ยวศึก
ควรผนึก คำอ้อน ขีดกลอนหวาน
ละกามฉาว คาวโลกีย์ ที่รำคาญ
ปรัชญาบ้าน เทพนำ ธรรมะวาง
เพื่อนยกมือ ถือชัด วัดรู้สึก
ว่าเขานึก เช่นไร กับใครบ้าง
ยกเยินยอ ก่องง พาหลงทาง
หยิบมากาง เพ่งดู จะรู้ดี
ละทิฐิ มานะ เอกลักษณ์
ทำทึกทัก ถูกผิด แล้วคิดหนี
ผินเผชิญ เดินหน้า อย่ารอรี
ปัญหามี เพื่อแก้ แย่ปล่อยลาม
ในโลกนี้ มีอะไร ได้เต็มร้อย
แม้แต่สร้อย-ทองเท่า เก้าสิบสาม
เจ็บทำไม ให้โรค ซมโศกตาม
ฟ้าจะงาม เมื่อนาง มิห่างกลอน
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
