กวีน้อย หงอยเหงา เฝ้าแต่ฝัน
เพ้อรำพัน คร่ำครวญ ถึงนวลหญิง
ใจแทบขาด ปราศยอดรัก ให้พักพิง
นึกแล้วยิ่ง เจ็บช้ำ น้ำตานอง
เมฆาลัย ในคืนนี้ สีมืดหม่น
ไร้หยาดฝน จากฟ้า นภาหมอง
ไร้คนข้าง ไร้นางชู้ ไร้คู่ครอง
ไร้ระออง แห่งอบอุ่น ละมุนกาย
ราตรีเหงา เศร้าสร้อย หงอยโศกศัลย์
ทุกคืนวัน ล่วงเลยไป ไร้ความหมาย
เฝ้ารำพึง ถึงนานปี ไม่มีคลาย
แม้นตัวตาย แต่รักมั่น นิรันดร
กายเหินห่าง นางขวัญ ที่ฝันใฝ่
แต่ฤทัย แทนสินสอด ยากถอดถอน
ฝากคำหวาน ผ่านสวรรค์ ดวงจันทร
ยังอาวรณ์ ถึงยาหยี ที่แดนไกล
ร้าวระทม ข่มตา ก็หาหลับ
กระส่ายสับ ถึงวันวาน สราญใส
หากโฉมยง หลงเหลือ เศษเยื่อใย
เริ่มต้นใหม่ อีกครั้ง...ยังเฝ้ารอ
โดย
อักษราวารี
๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๓
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
