...แว่วอักษรกลอนฝากเป็นฉากหลัง
เผื่อจะยังมีร่องรอยซอยใจฉัน
ร่ายมนต์คำกาพย์กานท์จารประชัน
คิดถึงมันทุกเช้าค่ำดื่มด่ำใจ
...อนุสรณ์คือ "คำ" ที่นำฝาก
ร้อยรสหลากมารินกลิ่นไสว
สว่างเรืองเนืองนองปองฤทัย
นานเพียงไหร่ยังจดจำ "คำ" มิจาง
...อักษรเอ๋ยเคยแล่นเป็นแผ่นฝัน
ก็มาพลันลับหายมลายห่าง
คนเคยเคียงเรียงกลอนกลับทอนราง
เหลือเพียงทางเสียงสัมผัสตวัดกลอน
...โอ้อกเอ๋ยเคยมีเราก็เฝ้าจบ
กาลมากลบเส้นใยไล่อักษร
อนิจากานท์เราเป็นเงาทอน
สุดท้ายจรอำลาทาเพียงลม
...คิดถึงคนเขียนคำเมื่อครั้งคู่
น่าหดหู่ยิ่งนักเมื่อรักขม
อักษรเลือนเตือนคำพานำจม
ไร้แรงบ่มกลับคืน "ยืนเพื่อใคร"
...หากเธออ่านคำแผ่วแล้วหนอเจ้า
ขอแวะเข้ามาบ้าง"จะว่างไหม?"
เป็นคำวอนอ้อนมาอย่าพาไกล
"บ้านกลอนไทย" ยังรออยู่คู่เขียน"คำ"
ปล...นานแค่ไหนแล้ว ที่กาลเวลานำพรากซึ่งคนเคยเคียงใกล้
และนานแค่ไหนแล้ว ที่กาลเวลานำพรากซึ่งคนเขียน "คำ" หลาย-หลายคน
ไปจากอักษรที่เคยโลดเล่น ณ ที่แห่งนี้................
ทุกช่วงเวลาดี-ดี จะยังคงอยู่ในความรู้สึก และบันทึกไว้ในส่วนลึกเสมอ....
ตะวันฉาย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
