...ทางแยกที่ไม่อาจเห็นล่วงหน้า...

คำของปราชญ์เสนอไว้ชวนให้คิด
ว่าชีวิตเฉกเช่นดั่งถนน
ซึ่งมีแยก ยากคาดเดา เงามืดมน
จะไปหนใดบ้าง ยังไม่รู้

อุปสรรคมากมายที่รายล้อม
ควรจะน้อมพินิจให้จิตสู้
ความผิดพลาดเก็บไว้ใช้เป็นครู-
หรือหินปูรองเท้าเพื่อก้าวเดิน

อย่าปล่อยให้ความแพ้พ่ายทำลายขวัญ
มิฉะนั้น ชีพย่อยยับอับสรรเสริญ
กรอบชีวิต..อย่าให้ ใครตีเกิน
จะเผชิญวิถีที่ติดตัน

อาจหมดแรงเหน็ดเหนื่อยและเมื่อยล้า
เป็นธรรมดาบนเวทีการแข่งขัน
ขอเพียงไม่เหมือดสลบจบชีวัน
กำลังใจไม่อั้น...จะฟื้นคืน

แม้พลังถดถอยเหลือต่ำสุด
เมื่อมนุษย์ไม่ยอมแพ้แต่ยังฝืน
พยุงร่างที่ถูกฮุกให้ลุกยืน
แล้วยิ้มรื่นมองข้างหน้าอย่างท้าทาย-

ความสำเร็จตามสามารถที่วาดหวัง
ย่อมจะยังรออยู่ ณ จุดหมาย
อดทนสู้ ด้วยจิตมั่น บ่ยั่นตาย
"ฝนสัมฤทธิ์" จะโปรยปราย...อาบดวงมาน

กำลังใจในร้อยกรองมอบผองมิตร
หวังดวงจิต ผู้ยังทุกข์ จะสุขศานติ์
จบบทนี้ กว่าจะมี...คงอีกนาน
ประสบการณ์...ยังน้อยโพด**...โปรดอภัย..ฯ

...ส.เชื้อจันทร์...

๒๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๔

เขียนเสร็จ ตอนเช้า เวลา ๙ นาฬิกา ๔๘ นาที

ได้แรงบันดาลใจจากคำคมของนักปราชญ์ในหนังสือ "สรรสาระ(รีดเดอร์ส ไดเจสท์)"

** คำว่า "น้อยโพด" เป็นภาษาอีสาน หมายถึง น้อยมากๆน้อยจริงๆค่อนไปทางน้อยเกิน