คิดถึงอยู่ทุกยาม : สนสามใบ
.........
โรยละลิ่วปลิวเงียบ และเยียบหนาว
ลมพัดกราวกวัดแกว่ง แหว่งไหวไหว
มโนภาพวาบหวาม สนสามใบ
เบนเข็มไปตามลม เมื่อก้มมอง
ใบผ่านแทรกแตกพุ่มเป็นกลุ่มก้อน
สีเขียวอ่อนตอนเหงาเหมือนเจ้าของ
ก่อนหลุดร่วง ลงดับซ้อนทับกอง
เป็นละอองล่องไปในแสงจันทร์
ห่มสายหมอกออกเดินเนินหญ้าเขียว
ลัดเลาะเลี้ยวเกลียวยิ้มริมสวรรค์
ไม่กล้าเผยเอ่ยออก บอกชีวัน
เพียงแค่คิดถึงกันจนวันนี้
……….
ความยืดยาวหนาวชื้นของอากาศ
ลึกลงบาดอีกหนเหมือนป่นปี้
ฝนลงเม็ดเล็ดลอดกอดนาที
ก่อนจะมีน้ำตา มาจากเรา
…………
ณ ความหลัง หวังเติมเดิมหดหู่
ไร้คนกอดยอดภูยิ่งดูเหงา
มีเพียงภาพจืดจางมาบางเบา
ต้นไม้เก่าเศร้าสร้อยกล่าวถ้อยคำ
“คิดถึง” ทุกนาทีที่เหินห่าง
จมอยู่กับความอ้างว้างระหว่างค่ำ
ไม่โทษใครให้ฝืนระกลืนกำ
โทษหัวใจไม่จำระกำกลืน
…………
คิดถึงอยู่ทุกยาม สนสามใบ
และเข้าใจในโลกโศกสะอื้น
เพียงวันนี้มันเหงา ที่เรายืน
พรุ่งนี้ตื่นขึ้นใหม่ในไม่ช้า!
………….
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
