หนาวน้ำค้าง กลางน้ำตา
สาวรัญจวนชวนซึ้งถึงหยดน้ำ
ที่งามล้ำฉ่ำใสใคร่ครวญหา
งามแวววับจับใจสู่นัยนา
แสนตรึงตราคราเฝ้าเร้ารุนแรง
เป็นหยดน้ำความสุขปลุกชีวิต
มีเพียงนิดติดน้อยคอยแอบแฝง
แล้วละลายหายสิ้นถิ่นแสดง
เหมือนดั่งแกล้งแบ่งชื่นชั่วคืนคราว
เกินจะคว้ายึดครองต้องหมองหม่น
ครองทุกข์ทนคนเดียวอยู่เปลี่ยวหนาว
เหมือนชีวิตลิขิตเคียงเพียงมองดาว
เด่นสกาววาววาบล้วนภาพลวง
ชีพที่เห็นเป็นไป..หนอไร้คู่
ขาดชื่นชู้คู่ครองที่ห้องหวง
เหมือนอยู่ใกล้รักหวานอันซ่านทรวง
กลับเลยล่วงดวงฤดีมีแต่ตรม
ยามขาดใครในฝันคืนนั้นเศร้า
หามีเงาใดอื่นช่างขื่นขม
มองรอบตัวสลัวลางนางระทม
หาใครห่มหัวใจก็ไม่มี
ต้องทนฝืนยืนเหม่อคอยเพ้อพร่ำ
ร่ายลำนำคำน้อยคอยสุขี
ฝากลอยผ่านม่านฟ้าเข้าพาที
สู่คนดี..ที่จากไป ให้หวนคืน.
ที่งามล้ำฉ่ำใสใคร่ครวญหา
งามแวววับจับใจสู่นัยนา
แสนตรึงตราคราเฝ้าเร้ารุนแรง
เป็นหยดน้ำความสุขปลุกชีวิต
มีเพียงนิดติดน้อยคอยแอบแฝง
แล้วละลายหายสิ้นถิ่นแสดง
เหมือนดั่งแกล้งแบ่งชื่นชั่วคืนคราว
เกินจะคว้ายึดครองต้องหมองหม่น
ครองทุกข์ทนคนเดียวอยู่เปลี่ยวหนาว
เหมือนชีวิตลิขิตเคียงเพียงมองดาว
เด่นสกาววาววาบล้วนภาพลวง
ชีพที่เห็นเป็นไป..หนอไร้คู่
ขาดชื่นชู้คู่ครองที่ห้องหวง
เหมือนอยู่ใกล้รักหวานอันซ่านทรวง
กลับเลยล่วงดวงฤดีมีแต่ตรม
ยามขาดใครในฝันคืนนั้นเศร้า
หามีเงาใดอื่นช่างขื่นขม
มองรอบตัวสลัวลางนางระทม
หาใครห่มหัวใจก็ไม่มี
ต้องทนฝืนยืนเหม่อคอยเพ้อพร่ำ
ร่ายลำนำคำน้อยคอยสุขี
ฝากลอยผ่านม่านฟ้าเข้าพาที
สู่คนดี..ที่จากไป ให้หวนคืน.
"บ้านริมโขง"
น้ำค้างหยด พรายพร่าง กลางหมอกหนา
พริ้งพราวตา ดารดาษ วาดรักชื่น
สายลมหนาว โชยมา ครากล้ำกลืน
ช้ำสะอื้น รินรวย ด้วยมนตร์พราว
หยดน้ำใส ดั่งพลอด กอดใบหญ้า
ประหนึ่งว่า เราเคียง เลี่ยงลมหนาว
มองน้ำค้าง ระยับเย็น เด่นดุจดาว
ที่วับวาว ราวเพชร เกล็ดมณี
โอ้..หนาวนี้ น้องเศร้า เฝ้าเหงาหงอย
ด้วยรักลอย เหินห่าง แรมร้างหนี
หยดน้ำตา ในห้วง ดวงฤดี
จึงเต็มปรี่ ท่วมท้น ล้นฝั่งใจ
คะนึงวัน มีเขาเรา เคล้าคลอคู่
ช่วงฤดู เหมันต์ อันหวามไหว
หนาวน้ำค้าง กรีดห้วง แห่งดวงใจ
กลั่นอุ่นไอ เป็นน้ำตา คาค้างทรวง
ให้รินหลั่ง ค้างใน ใจขื่นขม
ทุกข์ระทม เกินหัก รักสุดหวง
ใยพีจึง ร้างลา สุดาดวง
ต้องช้ำทรวง ซ่อนเร้น เป็นน้ำตา
มองน้ำค้าง หยดลง ตรงใบไม้
เหมือนน้ำตา หยาดใส ไหลนองหน้า
กลางลมหนาว ร้าวรวด ปวดอุรา
เขาไม่หวน คืนมา โอ้..อาดูร/...
"สุนันยา"
พริ้งพราวตา ดารดาษ วาดรักชื่น
สายลมหนาว โชยมา ครากล้ำกลืน
ช้ำสะอื้น รินรวย ด้วยมนตร์พราว
หยดน้ำใส ดั่งพลอด กอดใบหญ้า
ประหนึ่งว่า เราเคียง เลี่ยงลมหนาว
มองน้ำค้าง ระยับเย็น เด่นดุจดาว
ที่วับวาว ราวเพชร เกล็ดมณี
โอ้..หนาวนี้ น้องเศร้า เฝ้าเหงาหงอย
ด้วยรักลอย เหินห่าง แรมร้างหนี
หยดน้ำตา ในห้วง ดวงฤดี
จึงเต็มปรี่ ท่วมท้น ล้นฝั่งใจ
คะนึงวัน มีเขาเรา เคล้าคลอคู่
ช่วงฤดู เหมันต์ อันหวามไหว
หนาวน้ำค้าง กรีดห้วง แห่งดวงใจ
กลั่นอุ่นไอ เป็นน้ำตา คาค้างทรวง
ให้รินหลั่ง ค้างใน ใจขื่นขม
ทุกข์ระทม เกินหัก รักสุดหวง
ใยพีจึง ร้างลา สุดาดวง
ต้องช้ำทรวง ซ่อนเร้น เป็นน้ำตา
มองน้ำค้าง หยดลง ตรงใบไม้
เหมือนน้ำตา หยาดใส ไหลนองหน้า
กลางลมหนาว ร้าวรวด ปวดอุรา
เขาไม่หวน คืนมา โอ้..อาดูร/...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
