คนจนกับเศรษฐี

บุรุษหนึ่ง ดักดน จนทรัพย์สิน
แต่หากิน บากบั่น ขยันอยู่
     เลี้ยงภรรยา บุตรสอง ปองเอ็นดู
       ขายเต้าหู้ ทอดมัน ทุกวันไป

ถึงยามเย็น โพล้เพล้ เวลาว่าง
นั่งไขว่ห้าง สีซอ พอเพลินได้
     เพียรอบรม ลูกลูก ปลูกจิตใจ
กล่อมเกลาให้ เห็นค่า วิชาการ

กุมารเจียม จดจำ คำสอนพ่อ
มิย่อท้อ หมั่นเรียน เคร่งเขียนอ่าน
     ครั้นเติบใหญ่ ขวนขวาย ไต่เต้างาน
บริหาร ก้าวล้ำ สู่ร่ำรวย

แบบอย่างควร ชมเชย เอ่ยสรรเสริญ
ผู้ดำเนิน รู้สร้าง ทางสดสวย
     ชีวิตย่อม รุ่งโรจน์ โชตอำนวย
ด้วยฉลวย ฉลาด มุ่งมาดดี

จบเรื่องราว สาธก ยกอีกเรื่อง
เล่าความเขื่อง ลำพอง ของเศรษฐี
     ครอบครัวซึ่ง เกรียวกราว คราวมั่งมี
เพราะขายที่ มรดก ตกทอดมา

เงินทองได้ โดยง่าย จึงจ่ายคล่อง
ขาดไตร่ตรอง พุทธิ วิมังสา
     ต่างสุรุ่ย สุร่าย ไร้นำพา
ผลาญธนา ดังเบี้ย ไม่เสียดาย

ผลสุดท้าย ทรัพย์สิน ก็สิ้นหมด
เพิ่งสลด อาดูร ตอนสูญหาย
     เมื่อพ่อแม่ ม้วยมอด ดับวอดวาย
ลูกกลับกลาย ยาจก ตกต่ำพลัน

ใช่บุญกรรม โทษอ้าง ชาติปางก่อน
ลองหันย้อน สำรวจ ตรวจตนนั่น
     พึงจำแนก ผิด,ถูก ก่อนผูกพัน
จะสุขสันต์ โศกเศร้า เราเลือกเอง