เมื่อแสงแดดของอรุณรุ่งปรากฏ
วินาทีเดียวที่นกกระพือปีก
ทะยานขึ้นสู่แผ่นฟ้า
เป็นวินาทีที่ข้าพเจ้าหายใจ
เช้าวันใหม่…
ข้าพเจ้าไม่กล้าสบตา
ความกระหายที่จะรับรู้
ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย
แสงไฟอันเป็นที่รัก
ดับวูบลง
ยังคงแสงจากดวงอาทิตย์
กำลังประจัญหน้า
ข้าพเจ้าหลับตา
สยายปีก
พาร่างสีเขม่า
บินไปสู่ที่พักพิง
และในไม่ช้า
ค่ำคืนแห่งสีสันมาเยือน
ข้าพเจ้าบินฉวัดเฉวียน
สู่แสงไฟ
ผีเสื้อราตรี!
........
ขออนุญาตแจมนะครับ!
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
