โศกซับทรวง สะท้อนเพราะอ่อนไหว
กำลังใจ เป็นพลัง ดั่งสิ้นสูญ
ทุกข์ระทม ตรมเหงา เศร้าอาดูร
ไม่อาจจูน ดวงใจ ระบายตรม
ทั้งที่ใน ส่วนลึก ตรึกตรองไว้
จะสดชื่น แจ่มใส ไม่ขื่นขม
แต่ไม่รู้ ทำไม ในอารมณ์
จึงโศกซม ไม่เว้น เป็นอย่างเคย
หรือเพราะต้อง ดิ้นรน ทนชีวิต
ที่พรหมท่าน เหมือนปิด คิดทำเฉย
ไม่ชี้ทาง ชื่นใส เอาไว้เลย
ไร้หลักเกย ดั่ง"แพน้อย" ล่องลอยไกล
ไร้จุดหมาย ปลายทาง วางเหมาะสม
แล้วแต่ลม พัดฉุด หยุดที่ไหน
หรือต้องล่ม จมลง ตรงแห่งใด
ไม่รู้ได้ สักอย่าง ทางชีวิต......
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
