ละครโรงใหญ่....ในโลกหล้า
ใต้พื้นพสุธา...ข้าอาศัย
ทั้งชั่วมั่วดี....มีถ่มไป
อาจร้องร่ำไห้...ในห้วงกรรม
ละครย้อนตน...จนชวนคิด
ชีวันชีวิต...จิตสูงต่ำ
บางหลงบางลืม...ดื่มศีลธรรม
กินเหล้าแทนน้ำ...กระทำมา
ละครสอนดี...ลีลาเด่น
ลอกเลียนเล่นเป็น...เห็นปั้นหน้า
จดจำนำแสดง...แสร้งกายา
ติดจิตติดตา..พาติดตัว
ละครตอนจบ..พบลำแสง
อาจดำจำแลง...แดงสลัว
บ้างลึกบ้างล้ำ...ถ้ำมืดมัว
ตามดีตามชั่ว...ตัวของเรา
ละครกลอนนี้...ที่กล่าวสาส์น
ผลึกตรึกจาร..กานท์เยี่ยงเขา
คือละครพจน์...บทนึกเอา
มีทุกข์สุขเศร้า...เหงาหลั่งริน
หากเปรียบละคร..สะท้อนคำ
ดั่งนกระบำ...จำผกผิน
โบกโบยโปรยปราย....ลวดลายบิน
อาจลืมธารสินธุ์...ดินผืนเดิม
ละครชีวิต...สิทธิ์แตกต่าง
หมั่นสรรค์หมั่นสร้าง...ทางส่งเสริม
เวทีดีเด่น...เป็นต่อเติม
ทำดีพูนเพิ่ม..ริ่เริ่มกัน
ความคิดผลิบาน...เบิกปัญญา
ชีวิตชีวา....พาสุขสันต์
เล่นดีมีคม...ชมรางวัล
สุดท้ายปลายนั้น..ฝันสิ่งใด???
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
