จู๋ตายแล้ว

เจ้านกเขา ของฉัน มันชื่อ“จู๋”
            ชอบขันคู เช้าเย็น เป็นนิสัย
            หมั่นชูคอ จดจ่อ รอชิงชัย
            พออาศัย เสียงคู อวดผู้คน

               แต่จู่จู่ เจ้าจู๋ ผู้ขันแข็ง
            นอนแอ้งแม้ง สิ้นท่า น่าฉงน
            ซ้ำหดหัว ย่นยู่ ดูพิกล
            คงผจญ เจ็บป่วย ด้วยโรคใด

               ฉันเร่งรีบ พาไป ให้หมอตรวจ
            หมอบีบนวด เจ้าจู๋ อยู่พักใหญ่
            แล้วว่ามัน ชำรุด หยุดหายใจ
            คงรับใช้ มานาน พานหมดลม

               อนิจจา จู๋เอ๋ย เคยใกล้ชิด
            เจ้าเคยติด-สอยห้อยตาม ยามสุขสม
            ขาดเจ้าไป แสนหงุดหงิด จิตระทม
            จะหวานอม-ขมกลืน ฝืนอย่างไร

               วิญญาณ“จู๋” ผู้ซื่อสัตย์ ลอยพลัดพราก
            เหลือแต่ซาก แห้งเหี่ยว ดูเสียวไส้
            จำให้หมอ ช่วยสตั้ฟฟ์ โดยฉับไว
            ขอเก็บไว้ เพราะเสียดาย ไอ้“จู๋”กู