จิบกาแฟ แพ้รัก ชักใจอ่อน
ราวร้าวรอน รวดร้าว เจ้าพี่จ๋า
ทนลำบาก ตรากตรำ จำต้องลา
มีร้านค้า กาแฟ แก้เหงาใจ
จิบกาแฟ อีกครั้ง หวังลาจาก
ยังติดปาก กรุ่นกลิ่น ลิ้นหลงไหล
จะกลับมา อีกครั้ง หลังจากไป
คงมีใคร คู่เคียง เลี้ยงกาแฟ
ราวร้าวรอน รวดร้าว เจ้าพี่จ๋า
ทนลำบาก ตรากตรำ จำต้องลา
มีร้านค้า กาแฟ แก้เหงาใจ
จิบกาแฟ อีกครั้ง หวังลาจาก
ยังติดปาก กรุ่นกลิ่น ลิ้นหลงไหล
จะกลับมา อีกครั้ง หลังจากไป
คงมีใคร คู่เคียง เลี้ยงกาแฟ
หากไม่มีใครเลี้ยงสักเพียงแก้ว
คงไม่แคล้วเจ้าของจองแน่แท้
เป็นเจ้าภาพจองเพียงเลี้ยงกาแฟ
ให้ดวงแดสราญผ่านทุกข์ตรม
ลืมเถิดนะวานวันอันช้ำชอก
ลืมคำหลอกยอกใจให้ขื่นขม
ณ.วันนี้พลีใจให้ภิรมย์
ขอชื่นชมทางชีวินจินต์เสรี
จะสืบท้าวก้าวหน้าอย่างกล้าแกร่ง
ดอกไม้แห่งภูผาท้าศักดิ์ศรี
ดอกไม้เหล็กผู้กล้าท้าราวี
อิสตรีผู้ไม่ใช่..ไม้ริมทาง
กาแฟดำ
เจตนาของกลอนบทนี้เพื่อเป็นแรงใจ...มะได้ว่าใครนะขอรับ ^^
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
