รินร้อย กลอนกานท์ หวาน คละเคล้า
หยอกเย้า พลอดพร่ำ ย้ำสื่อสาร
เบี่ยงเบน เร้นหลบ ไม่พบพาล
ร้าวราน คราครั้ง ฝังใจจำ
ออดอ้อน ร่ายเรียง เพียง คล้ายคู่
ชื่นชู ศรศิลป์ ที่รินร่ำ
รอรัก เฝ้าใฝ่ หมายคอยคำ
ชอกช้ำ ปลิดปลด ที่จดจอง
เก็บกด กับกาล ครั้ง ผ่านผัน
โศกเศร้า คืนวัน อันหม่นหมอง
เหน็บแนม แสร้งเส เล่ห์กานท์กรอง
ฟูมฟาย น้ำนอง สองนัยนา
จำจร คนคู่ ด้วย รู้หลัก
นานนัก แนบเนา คราวปวดปร่า
ตรึกตรอง มองเมียง ก่อนเลี่ยงลา
โหยหา ทดท้อ ขอเดียวดาย...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
