“วิมานดิน”
ในห้วงแห่ง อารมณ์ ที่ตรมเหงา
ระคนเคล้า ชีวิต ความผิดหวัง
เป็นผลพวง จากจิต คอยปิดบัง
ทั้งความหลัง –อนาคต ...กำหนดเรา
เมื่อชะตา ฟ้าให้ เป็นเช่นนี้
ดวงฤดี จึงเจ็บ เก็บความเหงา
ไร้สิทธิ์จะ เรียกร้อง ต้องซึมเซา
ความหม่นเศร้า (คือ)หมายเหตุ เจตนา
หรือเขาเห็น เราเป็น เพียงสิ่งของ
จะจับต้อง อย่างไร ไม่รู้ค่า
เจ็บแค่ไหน ทนท้อ ทรมา
รินน้ำตา อาบนอง ทั้งสองปราง
คิดถึงดิน กลิ่นฟาง กลางท้องทุ่ง
รวงข้าวเหลือง คละคลุ้ง ตอนรุ่งสาง
อุ่นไอแสง สุรีย์ ที่ ปลายทาง
ใสกระจ่าง ด้วยจิต มิตรบ้านไพร
อยากหวนกลับ ซับหม่น ที่ทนฝืน
สู่แผ่นพื้น ดินแม่ ช่วยแก้ไข
โอบประคอง ลูกนี้ ที่จากไกล
ซับน้ำใส ข้างแก้ม ที่แต้มรอย
คงไม่มี ที่ใด ไหนอบอุ่น
อวนไอกรุ่น เกินราว จะกล่าวถ้อย
วิมานดิน ..สถาน นั้นคงคอย
ใจดวงน้อย คืนกลับ...ซับน้ำตา....
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
