ณ ปลายทางเส้นนั้นฉันมองหา
คนคุ้นหน้าทายทักรู้จักฉัน
ด้วยหวังสนทนาพูดจากัน
มอบสัมพันธ์ปันเกื้อเอื้ออารี
ณ ปลายทางเส้นนั้นฉันมองหา
คนเข้ามาเคียงข้างช่องว่างที่
ส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้มากมี
ด้วยไมตรีจริงแท้และแน่นอน
ณ ปลายทางเส้นนั้นฉันมองหา
คนตั้งตาคอยรอขอออดอ้อน
พร้อมเผชิญเดินก้าวร่วมหนาวร้อน
ห่วงอาทรมอบให้ไม่ดายเดียว
ณ ปลายทางเส้นนั้นฉันไม่เห็น
คนที่เป็นคนคุ้นหนุนแลเหลียว
ไร้ถ้อยคำจำนรรจ์อันกลมเกลียว
ใจแห้งเหี่ยวเหว่ว้าน้ำตาริน
ณ ปลายทางเส้นนั้นฉันไม่เห็น
คนใจเย็นเคียงข้างอย่างถวิล
ไร้รอยยิ้มจากใครให้ยลยิน
ไมตรีสิ้นผันแปรไม่แท้จริง
ณ ปลายทางเส้นนั้นฉันไม่เห็น
คนช่วยเข็นล้อวงตรงลู่วิ่ง
ล้มจับลุกปลุกปลอบมอบไหล่พิง
ยามล้มกลิ้งได้อยู่เป็นผู้คน
"กานต์ฑิตา"
๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๔