เอาอะไร ใดล่ะ กับมนุษย์
บ้างโผล่ผุด อารมณ์ ซมบ้าคลั่ง
บ้างออดอ้อน กลอนหวาน กานท์จีรัง
มีรัก.ชัง ย่อมเป็น เช่นนี้เอง
รพีกาญจน์
ไม่เคยเบื่อ เชื่อไหม
มนุษย์ ปุถุชน คนรากหญ้า
บ้างตื่นตา ติดใจ ใคร่ข่มเหง
บ้างสุขเศร้า เหงาสนุก ทุกข์วังเวง
บ้างครื้นเครง ครวญกานท์ ผ่านอารมณ์
ไม่เคยเบื่อ เชื่อไหม ใจอยากบอก
เพียงหลายครั้ง คิดไม่ออก หยอก,ขื่นขม
ความรู้สึก ลึกล้ำ เลื่อนลอยชม
จนหมดคำ หมดคม ปมเขียนกลอน
แต่แวะเวียน เพียนอ่าน กานท์ทุกบท
ที่พี่น้อง ผองจด รสอักษร
เพื่อนกวี ก่อวจี ศรีสุนทร
รินร่ายพจน์ สดร้อน อ้อนเคียงคำ
ไม่เคยเบื่อ เยื่อใย ไม่เคยหาย
เพียงลืมคำ จำตาย สลายค่ำ
อาจเลอะเลือน เชือนแช แลประจำ
จนดูแย่ แค่พร่ำ ร่ำตามกานท์
หทัยกาญจน์
๑๗ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
