จะโทษเม็ด ดินทราย ที่กลายเกลื่อน
จะโทษเดือน และดาว ที่พราวใส
จะโทษฟ้า ที่ขวาง ทางสองใจ
แต่จะไม่ โทษเธอ คงเพ้อนาน
จะโทษลม ฝนฟ้า และอากาศ
เม็ดดินอาจ เป็นเงื่อน เฉือนความหวาน
ทรายที่โถม ทับฝั่ง ดังต้องการ
กลายเกลื่อนผ่าน เวลา พาใจทน
จะโทษน้ำ ที่พราก เธอจากฉัน
เดือนและวัน พลันลับ ฉันสับสน
ดาวที่ขาว แต่ใจ ไยมืดมน
พราวใสจน ฉันต้อง จ้องมองดาว
จะโทษเมฆ สีดำ ทำเราห่าง
ฟ้าที่กว้าง ผืนใหญ่ ทำใจร้าว
ขวางทางแห่ง ความสุข คงทุกข์ยาว
สองใจก้าว จากกัน มันเชือนแช
แต่จะทำ อย่างไร ได้เพียงเหม่อ
ไม่โทษเธอ ทำให้ ใจเป็นแผล
เธอคงเจ็บ เข้าใจ ไม่ต้องแคร์
เพ้อนานแน่ ก็ใจ ฉันไม่ลืม
23.36 น.
15 พฤศจิกายน 2554
เอื้องกุหลาบ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
