ตลอดบ่าย…
ดูวุ่นวายคนจ่ายจับ
รับบัตรคิว เรียงแถว เราตั้งรับ
คือเรื่องราวประดับช่วงดวงชีวา
ยังไม่มีบทกวี!
มีแต่เสียงดนตรี ณ เบื้องหน้า
แก้วกาแฟต่อวันฝันโรยรา
และอีกแก้วต่อมา ฝันโรยริน
บริการผ่านไปเหมือนไฟดับ
สิ้นสุดการคำนับ คำถามสิ้น
ถึงเวลากลับบ้านวิมานดิน
เหมือนนกกางปีกบิน ไปถิ่นใด
ไปสู่บทกวีแห่งคืนค่ำ…
เพื่อดื่มด่ำทำนองของน้ำไหล
เพื่อสู่แสงนีออนนั่นก่อนใคร
เพื่อก้าวไปในถิ่นจินตนาการ!
……………
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
