คืนที่ฝนหล่นสาดไม่อาจหลับ
นึกถึงวันต้อนรับนั่งนับนิ้ว
ขณะซึ่งหนึ่งแนวเป็นแถวทิว
เคลื่อนและคอยรอยริ้วเต็มนิ้วมือ
ฉันเฝ้าดูหมู่ดาวความหนาวเหน็บ
คืนที่ฟ้าบาดเจ็บเก็บยึดถือ
เกินกว่าที่น้ำตาจะหารือ
ทั้งหมดคือจุดหมายเมื่อดายเดียว
ฝนยังโปรยโรยตัวอยู่ทั่วพื้น
ฉันยังคงถือปืนในคืนเปลี่ยว
เมฆเสกฝนหล่นเพลินเชื้อเชิญเชียว
ไร้พระจันทร์หนึ่งเสี้ยวให้เหลียวมอง
………......
เวลาประมาณ ยี่สิบสามนาฬิกา
ที่ยะลาตอนดึกดังกึกก้อง
เหลือเพียงสีของไฟเลือดไหลนอง
จุดชนวนสยองอีกสองคัน
ฉันยังคงหยัดยืนฝืนต่อสู้
ทหารผู้กล้าแกร่งอย่างแข็งขัน
สิ้นประกายสีแดงจากแสงนั้น
โดยไม่ทันได้ก้ม ฉันล้มลง!
หากว่าเป็นการหยุดฉากสุดท้าย
คือความตายจากลาอานิสงส์
เกิดชาติหน้าฉันใดใจมั่นคง
จะซื่อตรงต่อเธอเสมอมา
มันคือความเป็นไปในโลกนี้
เถิด! คนดีจงฝันถึงวันหน้า
เพียงวันนี้ยิ้มรับกับชะตา
หากฉันไร้วิญญาณ์อย่าอาลัย!
…………………
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
