ค่ำนี้
ยินเสียงสวดอาซานกังวานหวาน
กระดิ่งลมเพราะพริ้งนานแสนนาน
ยัง,ใครหนึ่งทะยานสู่ลานดิน
เนื้อตัวเต็มด้วยคราบเกรอะเลอะสองแก้ม
มือไม้ที่มอมแมมกำก้อนหิน
ไล่ฝูงแพะน้อยน้อยที่เล็มกิน
พืชผักใบกระถิน ในถิ่นตน
ยืนภวังค์ ยั้งอยู่ดูหน้าหลัง
เก้เก้ กังกัง อย่างสับสน
ทำอย่างไรไล่แพะให้ไปพ้น
จากแดนดลที่ป๊ะสั่งให้ตนแล
เด็กหญิงน้อยละห้อยนัก
เหงื่อก็เริ่มไหลพลั่กเป็นกระแส
อยากกลับบ้านทานน้ำเต็มดวงแด
จึงสาวไม้ไล่แพะทุลักทุเล
เมื่อพ้นจากภาระ
รีบตรงดิ่งสู่เคหะที่แสนเท่
หมายเจอหน้าป๊ะม๊ะร่วมฮาเฮ
จึงงดการเตร็ดเตร่ระหว่างทาง
วิ่งกระชั้นเข้าเกือบถึงเรือนบ้าน
หอมกลิ่นตี-นเป็ดบานข้างหน้าต่าง
แต่แล้วใจก็วูบหล่นไม้มือค้าง
ยินเสียงรัวเปรี้ยงปร้าง สนั่นดัง
ผวา ขวัญตก แอบต้นไม้
ร่างของป๊ะ,ม๊ะ ไร้แรงยั้ง
เลือดนองพื้น มิตื่นจากภวังค์
เด็กหญิงยังกุมมือแอบผู้มาเยือน
พฤศจิกาอาวรณ์
ถึงบิดรมารดา คราฟ้าเคลื่อน
อกของเด็กหญิงน้อยค่อยค่อยสั่นสะเทือน
น้ำตาเริ่มไหลเปื้อนเกลื่อนหน้าน้อย
ป๊ะ หมายถึง พ่อ
ม๊ะ หมายถึงแม่ นะคะ
ยินเสียงสวดอาซานกังวานหวาน
กระดิ่งลมเพราะพริ้งนานแสนนาน
ยัง,ใครหนึ่งทะยานสู่ลานดิน
เนื้อตัวเต็มด้วยคราบเกรอะเลอะสองแก้ม
มือไม้ที่มอมแมมกำก้อนหิน
ไล่ฝูงแพะน้อยน้อยที่เล็มกิน
พืชผักใบกระถิน ในถิ่นตน
ยืนภวังค์ ยั้งอยู่ดูหน้าหลัง
เก้เก้ กังกัง อย่างสับสน
ทำอย่างไรไล่แพะให้ไปพ้น
จากแดนดลที่ป๊ะสั่งให้ตนแล
เด็กหญิงน้อยละห้อยนัก
เหงื่อก็เริ่มไหลพลั่กเป็นกระแส
อยากกลับบ้านทานน้ำเต็มดวงแด
จึงสาวไม้ไล่แพะทุลักทุเล
เมื่อพ้นจากภาระ
รีบตรงดิ่งสู่เคหะที่แสนเท่
หมายเจอหน้าป๊ะม๊ะร่วมฮาเฮ
จึงงดการเตร็ดเตร่ระหว่างทาง
วิ่งกระชั้นเข้าเกือบถึงเรือนบ้าน
หอมกลิ่นตี-นเป็ดบานข้างหน้าต่าง
แต่แล้วใจก็วูบหล่นไม้มือค้าง
ยินเสียงรัวเปรี้ยงปร้าง สนั่นดัง
ผวา ขวัญตก แอบต้นไม้
ร่างของป๊ะ,ม๊ะ ไร้แรงยั้ง
เลือดนองพื้น มิตื่นจากภวังค์
เด็กหญิงยังกุมมือแอบผู้มาเยือน
พฤศจิกาอาวรณ์
ถึงบิดรมารดา คราฟ้าเคลื่อน
อกของเด็กหญิงน้อยค่อยค่อยสั่นสะเทือน
น้ำตาเริ่มไหลเปื้อนเกลื่อนหน้าน้อย
ป๊ะ หมายถึง พ่อ
ม๊ะ หมายถึงแม่ นะคะ
ฉันหรืออาจมองข้ามความปวดร้าว
เมื่อดอกไม้สีขาวนั้นเศร้าสร้อย
ฉันหรืออาจมองจันทร์แล้วฝันลอย-
ชื่นใจคอยกระดิ่งเคาะพริ้งเพลง
ค่ำนี้.. ภายในใจยังไหว,หวาด
แว่วเสียง เพชฌฆาต – หัวเราะเบ่ง
สลับกับแววหวั่นอันวังเวง
ที่สองมือตัวเอง..เช็ดน้ำตา
...
ค่ำนี้..
อาจจะมีแต่แพะเล็มแทะหญ้า
พืช, ผัก, ใบกระถิน คงโรยรา
สิ้นแล้วเสียงเฮฮาหัวหน้าทัพ!
ค่ำนี้..
คงไม่มีไม้เรียวเหวี่ยงเฟี้ยวขวับ
ยังแต่เสียงสะอื้นอึกอันลึกลับ
ของดอกไม้กลีบยับ, กับเสียงปืน
...
กลิ่นตี-นเป็ดหอมโชยโดยผสม
มาพร้อมกับสายลมความขมขื่น-
ของเดือนพฤศจิกา – กว่าพ้นคืน
คงยินเสียงสะอื้น, ค่ำคืนนี้..
ฉันหรืออาจมองข้ามความปวดร้าว
ของดอกไม้สีขาว – สะอาดสี
ฉันไม่อาจนอนฝันถึงความดี
เมื่อยังมีดอกไม้ตายทั้งเป็น!!
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
