สวัสดีครับคุณสุนันยา
ขอแจมกลอนด้วยครับ เป็นงานสมัยอยู่ชั้นมัธยมปลายทั้งสองชุด
ดอกไม้ที่บอบช้ำจากขอบฟ้า
อยากรักษาให้ฟื้นคืนมาใหม่
ปุ๋ยและน้ำบำรุงรดลง
ไม่เคยออกกิ่งใบให้งามตา
เหี่ยวแห้งลงทุกวันทุกวัน
แม้สิ่งนั้นจะเคยทรงคุณค่า
เปล่าประโยชน์จะฟื้นให้คืนมา
ถูกเวลาทำลายไปนานแล้ว....
กับอีกบทนึงครับ
ดอกไม้ดอกสุดท้าย
ทิ้งกายจากปลายกิ่ง
ล่องลอยอ้อยอิ่ง
ค่อยค่อยดิ่งลงพื้นทราย
กลีบบางคงบอบช้ำ
เพียงฝนพรำจะทำลาย
เพียงต้องละอองทราย
ก็จะชอกจะช้ำโรย....
"rit sriduang"
ขอบคุณมากค่ะ
ถึงจะเป็นผลงานเก่า แต่มากด้วยคุณค่าค่ะ
ยังคงความไพเราะเสมอค่ะ
แม้ดอกร่วง ช้ำบอบ จากขอบฟ้า
ยังคงค่า ควรแล แม้แห้งโหย
ถึงดิ่งลง ผืนทราย สายฝนโปรย
มิได้โรย ลาหาย ไกลจากจินต์....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
