“หนึ่งดวงจันทร์”..(สัมพันธ์ใจ)
ระดาษดาว พราวพร่าง ระหว่างห้วง
ไม่เท่าหนึ่ง เดือนดวง จากสรวงสรรค์
แม้รายล้อม พร้อมดาว สักร้อยพัน
ไม่อาจเทียบ หนึ่งจันทร์ มั่นใจปอง
จะเย้ยแสง แสร้งส่อง ท้องแผ่นฟ้า
กระพริบพา พร่างพราย เพื่อคลายหมอง
หากไร้แสง ฉายเจือ ระเรื่อทอง
ที่นวลผ่อง จันทรา ให้ตราตรึง
คงโศกเศร้า เหงาใจ ใคร่ปานว่า
แสงนวลตา เลือนหาย ให้คิดถึง
แม้มีดาว มากมาย ให้คำนึง
ยังรำพึง ถึงจันทร์ นั้นหนึ่งเดียว
หากมีใคร รู้ซึ้ง หนึ่งคำรัก
ค่ายิ่งใหญ่ เกินจัก หักใจเหลียว
ยากหาสิ่ง ใดแทน แน่นดั่งเกลียว
มิอาจเกี่ยว ข้องใคร นอกใจกัน
ด้วยแรมร้าง ห่างหาย เหมือนไกลจาก
แต่ดวงใจ ยังฝาก ฟากฟ้าฝัน
จะรอดู โสมส่อง นภาพรรณ
เป็นนิรันดร์ มิพราก จากลาเลือน
ยามนี้เดือน ข้างแรม มิแจ่มใส
ปล่อยดาวให้ ฉายส่อง ดังผองเพื่อน
ทำหน้าที่ กลางนภา คราไร้เดือน
คอยย้ำเยือน ราตรี ที่มืดมน
จะรอจันทร์ เยี่ยมฟ้า พาไสว
ด้วยแสงใส เย้ายวน ทวนอีกหน
ส่องสว่าง พราวพร่าง กลางหมู่ชน
ที่มืดพ้น กระจ่างได้ ใต้แสงจันทร์...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
