แสนอ้างว้าง เมื่อไกลห่าง เส้นทางเศร้า
จันทร์ดวงเก่า แสงบางเบา สองเราหวัง
นั่งเคียงคู่ เฝ้าชิดชู เมื่อเมฆบัง
แต่กลับยัง อยู่คนเดียว เปลี่ยวเอกา
แสงอาทิตย์ ที่ร้อนแรง ช่างแผดเผา
ให้หมองเศร้า เปล่าเปลี่ยว เหี่ยวเกศา
ไฟรุ่มร้อน มิเคยอ่อน ผ่อนกายา
เพียงพริบตา ก็หมองไหม้ ให้มอดลง
จันทร์เดียวดาย ก็กลับกลาย ดังคล้ายรัก
ที่หากหัก ห้ามใจไว้ ไม่ประสงค์
คนอืนมอง มิเข้าใจ พาให้งง
รักจันทร์คง ใช่กลับกลอก ไม่บอกใคร
จันทร์ดวงเก่า แสงบางเบา สองเราหวัง
นั่งเคียงคู่ เฝ้าชิดชู เมื่อเมฆบัง
แต่กลับยัง อยู่คนเดียว เปลี่ยวเอกา
แสงอาทิตย์ ที่ร้อนแรง ช่างแผดเผา
ให้หมองเศร้า เปล่าเปลี่ยว เหี่ยวเกศา
ไฟรุ่มร้อน มิเคยอ่อน ผ่อนกายา
เพียงพริบตา ก็หมองไหม้ ให้มอดลง
จันทร์เดียวดาย ก็กลับกลาย ดังคล้ายรัก
ที่หากหัก ห้ามใจไว้ ไม่ประสงค์
คนอืนมอง มิเข้าใจ พาให้งง
รักจันทร์คง ใช่กลับกลอก ไม่บอกใคร
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
