การเดินทางของหัวใจ
...................
สายไฟแห่งชั่วโมงระโยงระยาง
กระซิบสั่งรอยทางน้ำค้างติด
จุดเริ่มต้นหล่นหายคายชีวิต
ไปสู่ความมืดมิดอนิจจา
ระยะทางระหว่างดาราจักร
อ้างอิงหลักปีแสงแฝงคุณค่า
เอกภพเร้นลับการหลับตา
เกินกว่าที่จินตนาจะปรากฏ
ความเชื่อยังคงอยู่คู่มนุษย์
เป็นเรื่องจริง-สมมุติ ยุคกำหนด
ห้วงอากาศสีเทาเราเท่ามด
โลก, ดวงดาว เปล่าปดก็หมดไป
หลบอยู่ป้อมปราการอันมืดมิด
ในภวังค์, ฟังจิตคิดหวั่นไหว
ผ่านกำแพงกระจกตกแสงไฟ
เบื่อหน่ายการเข้าใจไปนานแล้ว
ไปสู่ห้วงความรักแห่งจักรวาล
ฉายแสงพุ่งทะยานวิมานแพร้ว
ผ่านกำแพงเหล็กดัดจำกัดแนว
สู่ความวับแวววาว น้าวชีวิต!
…………………..
๐๙/๑๑/๕๔
เอกภพ สบห้วง ดวงดารัน
ผ่านปีแสง แห่งฝัน อันวิจิตร
ทางช้างเผือก เลือกเฟ้น เน้นเนื่องนิตย์
จนลิขิต ขีดฝัน อันตระการ
วงโคจร ซ่อนโค้ง โยงรัศมี
เป็นวงกลม วงรี ถี่ประสาน
หลายเส้นรุ้ง เส้นแวง แซงละลาน
จนเวลา พาวาร วันมาพบ
การเดินทาง ช่างไกล เกินไปนะ
จนทิ้งฝัน พันธะ ภาระจบ
ด้วยหน้าที่ มีเห็น เป็นบวกลบ
มาระดะ ประสบ คบต่างกัน
สุญญากาศ วาดไว้ ใช่พิสุทธิ์
มิได้ส่อง ผ่องผุด ประดุจฝัน
มันล่องลอย คล้อยเคลื่อน เลื่อนดั่งวัน
เส้นทางผ่าน กานท์นั้น ฉันเปลี่ยนเอง
หากหัวใจ จิตเดิน เพลินเป็นแน่
แต่ตัวตน คนแท้ แลข่มเหง
มีความเหงา เศร้าหม่น จนวังเวง
ดั่งเสียงจด บทเพลง บรรเลงลา
ปาฎิหารย์ จักรวาล ตาลปัตร
การเดินทาง ขวางชัด ซัดจนล้า
ไร้แสงไฟ- ฟ้าระโยง ระยางมา
เหลือแค่เพียง เสียงน้ำตา มาปลอบใจ
หทัยกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
