เมื่อสุดสอยต้องปล่อยมือ
หากยุดยื้อมือคงหัก
เมื่อหัวใจเธอไม่รัก
หากไปกักจักลานลน
มิใช่หยุดสุดสิ้นห่วง
ในทุกช่วงห่วงใยสน
แต่เธอไซร้ไม่รักตน
ตั้งอยู่บนคนเลวนำ
ปีกเธอกล้าขาเธอกร้าว
ใครปวดร้าวทุกเช้าค่ำ
ทรมานการกระทำ
เธอตกต่ำน้ำตาริน
เพียงสักนิดคิดบ้างไหม
ถึงหัวใจใครแดดิ้น
น้ำตาพร่างต่างข้าวกิน
เป็นอาจิณสิ้นสุขใด
สองมือนี้ที่เคยพัด
โอบกอดรัดปัดเป่าให้
ข้าวคำน้อยคอยเอาใจ
น้ำนมใกล้ได้พร้อมพรัก
เมื่อสุดสอยต้องปล่อยมือ
คิดว่าคือขื่อคานหนัก
จะฉุดลากคงยากนัก
ปล่อยจมปลักจึงจักดี
"กานต์ฑิตา"
๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
