แด่....ประภาคาร
รอที่ปลายฟ้า...นภากว้าง
ดูเหงาอ้างว้าง....ข้างฟ้าหม่น
ประภาคารเรือง...รองกลางชล
จรดท้องถนน....คนต่างมอง
มาร้องรอใคร...ที่ไหนเล่า
ดวงใจนี้เศร้า...เหงาเป็นสอง
จึงถักอักษรา....มาร้อยกรอง
หมายมาครอบครอง...ปองหัวใจ
ณ ปลายโค้ง...ของขอบฟ้า
มีพระราชา...รอหญิงใหญ่
จงเดินไปสิ....จงเดินไป
อาจจะพบใคร...ใช่ไหมเธอ
ความหวังความฝัน...นั้นที่คิด
ชะตาลิขิต...จิตเสนอ
อาจจะเป็นจริง...สิ่งควรเจอ
หรืออาจละเมอ..เพ้อกลางวัน
แต่ฉันนั่นเชื่อ...เชื่อบุพเพ
จิตอาจหักเห...ทะเลฝัน
สุดโค้งของฟ้า....ฟากพระจันทร์
อาทิตย์ดวงนั่น...อาจรอเธอ
หทัยกาญจน์
"แด่น้องดวงใจ"
เดินดุ่มตามทางย่างเปลี่ยว
ลัดเลี้ยวค้นดาวหนาวเสมอ
รอใครสักคนทนละเมอ
ครวญเพ้ออ้างว้าง...ทางตัน
ขอบคุณดวงใจใสสะอาด
ฝากกานท์ปานวาดสรวงสวรรค์
อิงแอบแนบใจให้กัน
สัมพันธ์ไมตรีมีตรึง
รักแล้วแคล้วคลาดขาดหาย
ร่วงร้างจางกลายขาดผึง
มีเหตุประหวั่นพรั่นพรึง
หาใช่คู่จึงคลาดกัน
ขอบคุณดวงใจใสแจ่ม
ดุจเดือนแฉล้มแต้มฝัน
เติมใจเบิกชื่นคืนวัน
รักนั้นผ่องผุด...ดุจดาว
จากใจ พี่แซม...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
