แด่....ประภาคาร
รอที่ปลายฟ้า...นภากว้าง
ดูเหงาอ้างว้าง....ข้างฟ้าหม่น
ประภาคารเรือง...รองกลางชล
จรดท้องถนน....คนต่างมอง
มาร้องรอใคร...ที่ไหนเล่า
ดวงใจนี้เศร้า...เหงาเป็นสอง
จึงถักอักษรา....มาร้อยกรอง
หมายมาครอบครอง...ปองหัวใจ
ณ ปลายโค้ง...ของขอบฟ้า
มีพระราชา...รอหญิงใหญ่
จงเดินไปสิ....จงเดินไป
อาจจะพบใคร...ใช่ไหมเธอ
ความหวังความฝัน...นั้นที่คิด
ชะตาลิขิต...จิตเสนอ
อาจจะเป็นจริง...สิ่งควรเจอ
หรืออาจละเมอ..เพ้อกลางวัน
แต่ฉันนั่นเชื่อ...เชื่อบุพเพ
จิตอาจหักเห...ทะเลฝัน
สุดโค้งของฟ้า....ฟากพระจันทร์
อาทิตย์ดวงนั่น...อาจรอเธอ
หทัยกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
