(กลอน ๗)
๐ในวันฟ้าใส ฉันไปเที่ยว
ชมป่าเขาเขียว น้ำเชี่ยวไหล
ฟังนกบรรเลง บทเพลงไพร
เพลินใจริมคุ้ง พราวรุ้งพราย
๐จรดปากการำพัน จำนรรจ์ถ้อย
เรียงร้อยพจน์ให้ ตรึงใจหมาย
คลายความเปล่าเปลี่ยว เหงาเดียวดาย
ระบายความตรม กับลมไพร
๐เที่ยวชมมาลี หลากสีสัน
ท่ามกลางเหมันต์ เช้าวันใหม่
น้ำค้างวาววับ งามจับใจ
หรีดหริ่งเรไร กล่อมพนา
๐หลีกลี้สังคม อันตรมเศร้า
ที่เร้าร้อนรน ใจหม่นปร่า
หวังความเย็นสุข ในทุกครา
ลบคราบน้ำตา กลางป่าดอย ฯ
อริญชย์
๖/๑๑/๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
