ในวันฟ้าใสฉันไม่ไปเที่ยว
...................
ในวันฟ้าใสฉันไม่ไปเที่ยว
หรือไปเก็บเกี่ยวสันติสุข
นั่งจ่อมจมระทมทุกข์
ร้าวรานเกินกว่าจะสนุกสนาน
ในวันฟ้าใสฉันไม่ไปไหน
หรือทำสิ่งใดให้เป็นแก่นสาร
อยู่กับชีวิตมืดมนอนธกาล
อยู่กับฝันวันวานผันผ่านไป
ไปสู่ความมืดดำ…
สู่ม่านค่ำน้ำตาไหล
สัมผัสถึงความหมองละอองไอ
ฟังข่าวของใคร…ไกลลับตา
หลายครั้งความเหงาเงียบ
ราบเรียบหัวใจเกินไปหา
สลักถ้อยร้อยคำร่ำโรยรา
ณ เบื้องหน้าท้องฟ้ากำลังทิ้งตัว
ฟังเสียงหัวใจเคาะจังหวะ
ทุกขณะที่เห็นเป็นไปทั่ว
มุมหนึ่งนั้นไล้แสงมัวซัว
ดวงไฟซีดสลัว เลือนลาง
ในวันฟ้าใสฉันไม่ไปเที่ยว
นั่งอยู่คนเดียวคล้ายเปล่าว่าง
ชีวิตหนึ่งพันธะ ปล่อยละวาง
ปลิดทิ้งลงบ้าง…ข้างผ้าห่ม!
……………………
๐๕/๑๑/๕๔
วันฟ้าใส ทิ้งตัว มั่วอยู่บ้าน
เพราะการงาน ค้างจน ล้นเพียบถม
ในสัปดาห์ หกวัน มันสั้นซม
ต้องคลี่คลาย หายข่ม จนสมการณ์
ชั่วโมงห่วง ล้วงเรื่อง เป็นเนืองนิจ
วันอาทิตย์ จิตจ่อ ห่ออยู่บ้าน
บางครั้งเหงา เอาช่วย ได้ด้วยกานท์
เกลาวิญญาณ คลายทุกข์ สนุกไป
ฟ้าสวยใส่ ให้กัน วันอาทิตย์
ขาดมิ่งมิตร ชิดพะนอ หยอกล้อใคร่
ความเงียบเหงา เหมาจินต์ โบกบินไกล
หาดวงใจ พร้อมอักษร ด้วยกลอนครวญ..
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
