" ในรำพึง "
ในคืนอันมืดมน
กับใจคนที่โหยหา
ดั่งลมที่ไล่คว้า
เปลี่ยวเอกาล้าพลัง
เอนกายในสายหมอก
โดนหลอนหลอกด้วยความหลัง
เจ็บร้าวราวภินท์พัง
ในภวังค์ที่ฝังทรวง
ใจเอยฤๅเคยคิด
ก้าวย่างผิดติดในห้วง
ดิ้นรนจนติดบ่วง
เกินก้าวล่วงช่วงระทม
ขอผ่านกาลเวลา
ด้วยชินชาความขื่นขม
เดียวดายกับสายลม
ทุกข์ระทมคงมลาย
กาแฟดำ
ปล.แต่งไว้ตอนเดินทาง..ว่างก็เลยเอามาลง คิดถึงกระทู้เหมือนกันนะเนี่ยยยยยยยยย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
