ข้า...ลิขิต
ข้าเหน็บหนาว,หัวใจเหลือเกิน
ยิ่งเดินเรี่ยวแรงยิ่งถดถอย
นัยน์ตาฝ้าฟางย่างเหม่อลอย
บนถนนสายน้อย...ของชีวิต
ข้าเดิน,มาเสี่ยงเพียงลำพัง
พลาดพลั้งเวียนวงและหลงผิด
มากมายหลายหลากจากความคิด
ไร้มิตรเปล่าเปลี่ยวแสนเดียวดาย
ข้ามอง,จ้องไปในอากาศ
เริ่มวาดความหวังตั้งเป้าหมาย
พร่ำเพ้อคิดครุ่นจนวุ่นวาย
สุดท้าย...ฝันนั้นอันตรธาน
ข้าทิ้ง,ตัวลงปลงกับพื้น
กล้ำกลืนเรื่องราวคราวเคยผ่าน
ปวดร้าว หนาวเหน็บ ทรมาน
ประสบการณ์หวานขมถล่มใจ
ข้าฝืน,ยืนหยัดกัดฟันก้าว
ร้าวผ่าวภายนอกยังพอไหว
ทรหด อดทน ผจญภัย
รางวัล เส้นชัย จุดหมายปอง
ข้าเหงา,เศร้าโศกมานานนัก
อยากพักอยากถอยหยุดลอยล่อง
ทางใจ ไกลเกิน การทดลอง
ย้อนมองรอบกายเลวร้ายจริง
ข้าท้อ,ทรมานจนเริ่มเหนื่อย
จิตเฉื่อยชินชาทุกทุกสิ่ง
อยากวาง อย่างผู้รู้ละทิ้ง
หนักแน่นแน่วนิ่งทุกนาที
ข้าเสีย,น้ำตามาตลอด
จนขอดแห้งเหือดเหมือนพวกผี
รู้สึก สำนึก ยังพอมี
โชคดีชีวิตลิขิตเอง
วันนี้...ชีวิต...ลิขิตเอง
ก้านกล้วย