นอนไขว่ห้างค้างเข่าเหงาจับจิต
แสนหงุดหงิดรำคาญบ้านที่อยู่
อยากไปเรียนเขียนอ่านที่บ้านครู
แต่ไม่รู้อยู่ไหนในเส้นทาง
มองฟ้าคล้ำฉ่ำฝนยิ่งหม่นเพิ่ม
ครูสอนเสริมเคยมีมาหนีห่าง
มิรู้ทำอะไรให้ระคาง
จึงเมินหมางห่างหายดั่งสายลม
จะรู้บ้างหรือไม่ใครคนหนึ่ง
แสนคิดถึงห่วงใยใส่ผสม
สองแก้มอิ่มพริ้มหน้าตาโตกลม
อีกขนมถุงใหญ่ได้เคยชิม
นอนหัวใจเหงาเหงาเฝ้าจดจ่อ
ชะเง้อคอเมื่อไหร่จะได้อิ่ม
ขนมฝากจากครูผู้แย้มยิ้ม
ขอเป็นติ่มซำนะคะคุณครู
๐รุ่งอรุณ๐