พันธนาการในห้องเช่า
.....................
ณ ท้องฟ้า กว้างสุดลูกหูลูกตา
มีเพียงแสงจันทรามาเป็นเพื่อน
การจองจำขังร่างระหว่างเยือน
เวลาเคลื่อนเข้าหาเวลาดึก
หากความหมายของชีวิตคือติดลบ
ร้าวรานเกินกว่าจะพบความรู้สึก
หากติดปีกบินได้ดั่งใจนึก
ก็เพียงพอจะบันทึกเป็นเรื่องราว
ความเงียบยัง หลบหลีก อยู่อีกฝั่ง
ส่งเสียงตามลำพังกำลังหนาว
ล้วนละออง มองโลกโศกดวงดาว
ไปสู่ฝันอีกคราวให้ยาวนาน
ในห้องเช่าเก่าเก็บแอบหลบซ่อน
แนบกายนอนนิ่งงันสั่นสะท้าน
อิสรภาพอาบยิ้มแย้มชื่นบาน
อบอุ่นละมุนหวานการเข้าใจ
หรืออาจเจ็บอีกหนดูหม่นเศร้า
อยู่กับเงาชำรุดไม่หยุดไหล
บนถนนอ่อนล้าน้ำตาใคร
บันทึกในห้องเก่าอย่างเฝ้าทน
พันธนาการผ่านพบยากหลบเร้น
เป็นดั่งเช่นสีดำกำลังหม่น
เกาะระเบียงเอียงตัวกลัวผู้คน
เพราะเหนื่อยหน่ายเสียจน…บนชีวิต!
………………………..
ทำมะดา
๓๐/๑๐/๕๔
.....................
ณ ท้องฟ้า กว้างสุดลูกหูลูกตา
มีเพียงแสงจันทรามาเป็นเพื่อน
การจองจำขังร่างระหว่างเยือน
เวลาเคลื่อนเข้าหาเวลาดึก
หากความหมายของชีวิตคือติดลบ
ร้าวรานเกินกว่าจะพบความรู้สึก
หากติดปีกบินได้ดั่งใจนึก
ก็เพียงพอจะบันทึกเป็นเรื่องราว
ความเงียบยัง หลบหลีก อยู่อีกฝั่ง
ส่งเสียงตามลำพังกำลังหนาว
ล้วนละออง มองโลกโศกดวงดาว
ไปสู่ฝันอีกคราวให้ยาวนาน
ในห้องเช่าเก่าเก็บแอบหลบซ่อน
แนบกายนอนนิ่งงันสั่นสะท้าน
อิสรภาพอาบยิ้มแย้มชื่นบาน
อบอุ่นละมุนหวานการเข้าใจ
หรืออาจเจ็บอีกหนดูหม่นเศร้า
อยู่กับเงาชำรุดไม่หยุดไหล
บนถนนอ่อนล้าน้ำตาใคร
บันทึกในห้องเก่าอย่างเฝ้าทน
พันธนาการผ่านพบยากหลบเร้น
เป็นดั่งเช่นสีดำกำลังหม่น
เกาะระเบียงเอียงตัวกลัวผู้คน
เพราะเหนื่อยหน่ายเสียจน…บนชีวิต!
………………………..
ทำมะดา
๓๐/๑๐/๕๔
จัตุรัสอึดอัด...ชัดว่าแคบ
มีหลอดไฟฟ้าแอบ..แนบสนิท
ข้างกำแพงแสงส้ม..คมมืดมิด
พาเรืองรองส่องจิต...ลิขิตทาง
มองวนเวียนเพียรดู..อยู่หลายรอบ
เหมือนเส้นขีดตีกรอบ..ครอบทุกอย่าง
มีซีกรงคงหวัง...ขังกระยาง
ที่กำลังเยื้องย่าง..พลางจะบิน
พันธนาการห้องเช่า..เล่าศึกษา
มั่นเหมือนมีคุณค่า...กว่าก้อนหิน
ได้แต่นั่งฝั่งระเบียง...เอียงมองดิน
อยากกระโดดแดดิ้น..สิ้นชีวา
คล้ายมาบนหม่นหมอง...ของชีวิต
แต่ตัวจริงดวงจิต...คิดแถบบ้า
วันหนึ่งหนึ่งซึ่งเดิน..เผชิญมา
สวรรค์ขีดเขียนชะตา...พาก้าวไป
ดั่งมีช่องมีฉาก...ลากแบบร่าง
เหมือนมีใครมาวาง...สร้างสรรค๋ให้
นั่งเหม่อมองห้องเช่า..เศร้าทรวงใน
คำว่า"คน" จนใจ...ในบุญคุณ
หทัยกาญจน์
มีหลอดไฟฟ้าแอบ..แนบสนิท
ข้างกำแพงแสงส้ม..คมมืดมิด
พาเรืองรองส่องจิต...ลิขิตทาง
มองวนเวียนเพียรดู..อยู่หลายรอบ
เหมือนเส้นขีดตีกรอบ..ครอบทุกอย่าง
มีซีกรงคงหวัง...ขังกระยาง
ที่กำลังเยื้องย่าง..พลางจะบิน
พันธนาการห้องเช่า..เล่าศึกษา
มั่นเหมือนมีคุณค่า...กว่าก้อนหิน
ได้แต่นั่งฝั่งระเบียง...เอียงมองดิน
อยากกระโดดแดดิ้น..สิ้นชีวา
คล้ายมาบนหม่นหมอง...ของชีวิต
แต่ตัวจริงดวงจิต...คิดแถบบ้า
วันหนึ่งหนึ่งซึ่งเดิน..เผชิญมา
สวรรค์ขีดเขียนชะตา...พาก้าวไป
ดั่งมีช่องมีฉาก...ลากแบบร่าง
เหมือนมีใครมาวาง...สร้างสรรค๋ให้
นั่งเหม่อมองห้องเช่า..เศร้าทรวงใน
คำว่า"คน" จนใจ...ในบุญคุณ
หทัยกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
