ฉันนั่นเพ้อพล่ามเอง
สายลมห่มชื้นคืนหนาว น้ำตาพร่างพราว
สีขาววาวอุ่นขุ่นตา
ไหลทิ้งดิ่งตรงลงมา ดวงจิตคิดหา
เริ่มชาเริ่มชินบินไป
ถ้อยคำนำเรียงเคียงใน บทกลอนอ้อนใคร
คงไกลเกินกว่ามาพบ
วอนฝากสายลมข่มกลบ เมื่อมีประสบ
คงจบพลัดพรากจากนาน
จิตตัดพ้อทรมาน จากบทจรดจาร
ร้าวรานผ่านลอยตามลม
ฉันเองเวิ้งว้างช่างตรม ทุกข์เศร้านอนซม
ระทมจมห้วงช่วงเหงา
ใครกันนั้นใครใจเรา ที่เพ้อพร่ำเอา
ถึงเขาเฝ้าเงียบเฉียบเย็น
ดึกดื่นคืนค่ำวันเพ็ญ เคยยินยลเห็น
ไม่เป็นเช่นอยู่คู่เคียง
ขอวอนฝากคำสำเนียง ร่ำร้องส่งเสียง
ร้อยเรียงถ้อยคำย้ำเธอ
ฝากวอนสายลมห่มเจอ บอกรักละเมอ
จากฉันนั่นเพ้อพล่ามเอง
หทัยกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
