คิดถึงซึ่งใคร...ใครคนหนึ่ง
คิดถึงซึ่งใคร...ใครคนหนึ่ง
แต่ก่อนกลอนซึ่ง...จึงชิดใกล้
วันวารสาส์นคำ...ร่ำเคียงใจ
เธอจากพรากไป...ที่ไหนกัน
หากอ่านผ่านพบ...สบคำเขียน
จากเด็กเล็กเรียน...เพียรหาฝัน
เคยคิดพินิจ...ลิขิตมัน
แห่งนี้มีฉัน...นั่นเพราะเธอ
คำรอขอโทษ..โกรธใครหรือ
อภัยอย่ายื้อ....คือเสนอ
ปล่อยวางข้างบ้าน...กานท์ละเมอ
อย่าปล่อยคอยเกลอ...ฉันเพ้อนาน
คิดถึงซึ่งใคร...ใครคนนั้น
ในคืนตื่นฝัน..อันแสนหวาน
เคยเรียงเคียงชิด...ติดต่อกานท์
กลอนนี้มีสาส์น...วานคิดถึง
หทัยกาญจน์
คิดถึงซึ่งใคร...ใครคนหนึ่ง
แต่ก่อนกลอนซึ่ง...จึงชิดใกล้
วันวารสาส์นคำ...ร่ำเคียงใจ
เธอจากพรากไป...ที่ไหนกัน
หากอ่านผ่านพบ...สบคำเขียน
จากเด็กเล็กเรียน...เพียรหาฝัน
เคยคิดพินิจ...ลิขิตมัน
แห่งนี้มีฉัน...นั่นเพราะเธอ
คำรอขอโทษ..โกรธใครหรือ
อภัยอย่ายื้อ....คือเสนอ
ปล่อยวางข้างบ้าน...กานท์ละเมอ
อย่าปล่อยคอยเกลอ...ฉันเพ้อนาน
คิดถึงซึ่งใคร...ใครคนนั้น
ในคืนตื่นฝัน..อันแสนหวาน
เคยเรียงเคียงชิด...ติดต่อกานท์
กลอนนี้มีสาส์น...วานคิดถึง
หทัยกาญจน์
ถ้อยคำ ย้ำฝากให้จากจิต
เพียนิด ค่าล้ำ เป็นคำซึ่ง
ซึ้งทรวง บ่วงร้อย คอยคำนึง
ติดตรึง วาจา ค่าดวงใจ
สาส์นส่ง ตรงนี้มิห่าง
ปลายทาง จันทร์จิต พิศมัย
มอบวาง เคียงขวัญ มั่นหทัย
เก็บแนบ ทรวงใน ไม่ลืมเลือน
สำนวน อักษร เป็นกลอนขับ
ตอบรับ เคียงอยู่ ยังดูเหมือน
ดวงดาว พราวพร่าง อยู่ข้างเดือน
คอยเตือน ตามติด ชิดแนบเนา
มิทิ้ง ดวงจันทร์ ให้หวั่นไหว
ประคอง กันไว้ คลายหม่นเหงา
ขอเพียง แห่งกาล วันของเรา
แม้เศร้า แทรกซ้อน อย่าอ่นแอ...
"สุนันยา"