รู้ตัวว่าต้อยต่ำจำต้องหลบ
เกินใฝ่พบกลัวใจจะไหวหวั่น
เป็นเพียงดินกลางดงถูกลงทัณฑ์
แสงตะวันส่องเอื้อ..ก็เหลือพอ
แผ่ดวงใจไพศาลผ่านทั่วท่าม
ถูกเหยียดหยามย่ำเหยียบเกินเทียบขอ
จะคู่ใจใฝ่ดาวเพียรเฝ้ารอ
แม้ทดท้อทนสู้อยู่อย่างดิน
เป็นแท่นฐานรองรับปรับกระแส
เพียงเพื่อแผ่โลกไสวไม่รู้สิ้น
เฝ้าประคองกิ่งใบที่ไหวริน
ดอกหญ้าสิ้นเรี่ยวแรงดินแบ่งใจ
รู้ตัวว่าต้อยต่ำจำต้องหลบ
มิอาจสบตาสู้...รู้ใช่ไหม
ดินเจียมตนต่ำตรมขมฤทัย
ขอเพียงใฝ่ถึงดาวคราวเจ็บจินต์
ไม่ดีพอ...ขอตัวกลัวดาวเหยียด
ดาวขึ้งเคียดดินเศร้าเฝ้าถวิล
มิอาจเอื้อมราวฟ้ามาสู่ดิน
น้ำตาริน ไม่ดีพอ….ต้องขอตัว
แซมเคยโพสกลอนนี้ไว้ใน ไทยโพมแล้วนะคะ...
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
