ขอโทษโปรดเข้าใจในฉันบ้าง
ขอบฟ้ากว้างเกินใจจะใฝ่หา
ยอดเขาสูงเกินไปในสายตา
สิ่งล้ำค่าหายากไม่อาจครอง
จึงทำได้เพียงมองอย่างต้องจิต
ไม่มีสิทธิ์คิดเป็นเช่นเจ้าของ
เพียงแค่ได้ชื่นชมก็สมปอง
เถอะขอร้องมองให้ซึ้งถึงหัวใจ
ไม่เคยโกรธโทษใครให้ใจเศร้า
แค่มัวเมาเฝ้าพะวงจิตหลงใหล
เหมือนมดแดงแฝงพวงมะม่วงไง
เฝ้าตอมไต่ไม่ได้ลิ้มชิมรสเอย
หากทำให้ไม่พอใจใคร่ขอโทษ
ขอได้โปรดฟังคำนำเฉลย
เพียงน้อยนิดไม่คิดโกรธโทษเธอเลย
สิ่งที่เคยคือน้อยใจในชะตา