บุหงาโรยดอกกลีบประทีปแก้ว
เฉิดฉายแววแฝงกลิ่นถวิลหอม
ภุมเรศบินว่อนร่อนดมตอม
อยากดมดอมบุหงากลางพงไพร
บุหงาโรยกลีบลงบนธารน้ำ
ร่อนลงดำบนธาราพร่างรินไหล
ยินเสียงแว่วบุหรงคงมาไกล
นี่ก็ใกล้ภากรนอนหลับครวญ
บุหลันขึ้นฉายแววแพร้วปรากฎ
ภากรลดส่องลงไพรสณฑ์หวล
พงป่าร่ำพร่ำเพรียกเพียรร้องทวน
ก็จักจวนดาราพร่างพราวไกล
พงป่าแก้วบุหลันพลันร่ำไห้
มิมีใครเชยชมความผ่องใส
คราพิรุณโปรยหยดลงคราใด
มีน้ำใสหล่อเลี้ยงเพียงประทัง
ยามครานี้ราตรีเดินเหินผ่าน
ดูน้ำค้างกลางดอกหยดน้ำขัง
สกุณาบินหาเหยื่อเงี่ยหูฟัง
ยินความหวังบุหงันพรั่นรำพึง
เพียงเจ้าอยากเฉิดฉายให้แววเด่น
ให้คนเห็นยลยินชมเจ้าซึ้ง
ให้ชมชอบความสวยจนตะลึง
เจ้าอยากถึงฉายแววแพร้วไปไกล
พิมพ์วาส
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
