ท้องนภาเวหนช่างใหญ่กว้าง
แลอ้างว้างดายเดียวช่างเปลี่ยวเหงา
ทอดเส้นสายรายริ้วพริ้วบางเบา
ฟ้าสีเทากลับครามงามจับตา
สกุณานกน้อยร่อนเริ่งร่า
บนฟากฟ้านภาเวหนหา
ยามฟ้าครามจักต้องบอกอำลา
ให้บันดาดวงดาราออกมาเยือน
นภานั้นมืดมิดสนิทฝัน
เปรียบดวงจันทร์บนฟ้านั้นก็เหมือน
ความมืดมิดคลุมสนิทคิดมาเตือน
ว่าดวงเดือนจะเฉิดฉายบนฟ้างาม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
