เป็นนักกลอน ที่อ่อนด้อย จะร้อยเรื่อง
มันฝืดเคือง ขนาดหนัก หลักภาษา
หมดไฟฝัน วันอาดูร สูญศรัทธา
ถ้อยวาจา ก็แปรเปลี่ยน ไม่เนียนเนา
สารพัด ถ้อยอัธยาฯ คิดลา กลับ
อยากไปลี้ แล้วไปลับ พร้อมอับเฉา
ไม่กระเตื้อง เรื่องจะแต่ง ต้องแฝงเงา
หมดนิยาย ขยายเศร้า ให้เข้าวิน
ทั้งเรื่องขำ ที่ทำตัว คนหัวเราะ
ปล่อยเขาเยาะ เย้ยถากถาง สิ้นทางศิลป์
ด้วยขาดเหลือ จะเถือแหล่ง เข้าแต่งจินต์
หยาดคำริน จากถิ่นใจ คงไม่มี
บทสุดท้าย คล้ายดังว่า ถึงคราจาก
ทั้งไม่อยาก จะจากไกล ตัดใจหนี
หอบความหวัง พังทลาย เลิกใยดี
ชีวิตนี้ เหลือแค่ช้ำ กับน้ำตา
......................................
ชีวิตนี้ เหลือแต่น้ำ ล้ำหลากมา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
