หยาดน้ำตาหลั่งรินท่ามถิ่นเหงา
เพียงความเศร้าโศกตรมระทมไหว
คอยวนเวียนเพียรพร่ำย้ำกลางใจ
รอยอาลัยไห้หวนครวญอาทร
หวังสักคนค้นหาบนฟ้านั่น
เหม่อมองจันทร์พันดาวร้าวทอดถอน
เดือนดาวพริบวิบวาวพราวอมร
ไยจึงรอนแสงร้างห่างใจนวล
ไม่รู้ใจ
เพียงความเศร้าโศกตรมระทมไหว
คอยวนเวียนเพียรพร่ำย้ำกลางใจ
รอยอาลัยไห้หวนครวญอาทร
หวังสักคนค้นหาบนฟ้านั่น
เหม่อมองจันทร์พันดาวร้าวทอดถอน
เดือนดาวพริบวิบวาวพราวอมร
ไยจึงรอนแสงร้างห่างใจนวล
ไม่รู้ใจ
เปรียบเหมือนจันทร์ เดียวดาย ใต้ผืนฟ้า
ยามเมฆา มืนมน ทนไห้หวน
ปิดบังแสง จันทรา พาคร่ำครวญ
โศกกำศรวล ใครเล่า จะเข้าใจ
แฝงช้ำอยู่ เงาเมฆ ดังเสกปั้น
แสงตะว้น สิ้นลับ เหมือนขับไส
จึงอยู่เดียว ลำพัง กลางฟ้าไกล
แม้ดาวล้อมไสว แต่ใจตรม..
"สุนันยา"
ยามเมฆา มืนมน ทนไห้หวน
ปิดบังแสง จันทรา พาคร่ำครวญ
โศกกำศรวล ใครเล่า จะเข้าใจ
แฝงช้ำอยู่ เงาเมฆ ดังเสกปั้น
แสงตะว้น สิ้นลับ เหมือนขับไส
จึงอยู่เดียว ลำพัง กลางฟ้าไกล
แม้ดาวล้อมไสว แต่ใจตรม..
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
