มองนภาว่าฟ้า มืดนัก
ใจพร่ำลำนำรัก หม่นเศร้า
ภาพก่อนเก่าเล่าพักตร์ เธอเมื่อ ครั้งลา
คอยร่ำไรใฝ่เร้า งี่เง้าเศร้าจริง
ฉันยังจมระทมกับความเงียบ
ยังคอยเทียบเปรียบใจให้สุงสิง
มิมีแล้วแก้วใจเยื้อใยทิ้ง
เธอคงลืมทุกสิ่งจึงทิ้งไป
มองฟ้านภาดูมืดมิด
คอยผูกจิตให้คิดติดหวั่นไหว
คืนนี้ไม่มีดาวพราวอำไพ
ร่ำพิไรโหยไห้ไร้วจี
หยาดน้ำตารินมาว่าความเหงา
โอ้ตัวเราไยเศร้าขนาดนี้
เพียงความช้ำคอยซ้ำในฤดี
มันไม่มีเงาของใครเคียงใกล้กาย
คิดถึงพักตร์คนรักเมื่อเก่าก่อน
นึกหวนย้อนเรื่องก่อนมาน่าใจหาย
ใจยังรักเพียงแค่เธอมิวางวาย
เรื่องของเธอมิเคยหายตายจากใจ
Design with love"
เพียงเงาเป็นคู่เคล้า.........เคลียคลอ
มิห่างอยู่ร่วมหอ..............ชิดใกล้
ดายเดียวเยี่ยมย้ำรอ........อิงแอบ
หว้าเหว่แลหม่นไหม้........เพื่อนแท้นอนเคียง
มีแต่ความ ขื่นขมตรมเกิดก่อ
สะอื้นคลอ หยดน้ำคร่ำครวญเสียง
เงาอยู่เย้า คราวช้ำ ค่ำคืนเคียง
ไร้สำนียง ปลอบเหงาเศร้าฤดี
คนเคยห่วง เค้าหาย จนใจล้า
ลืมสัญญา คราวรัก ประจักษ์ศรี
หลงลืมคำพร่ำเผย เคยเอื้ออารี
สิ้นปราณี รักร้าง จึงจางจร
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
