ว่าเหงา...เศร้ากระจาย
ความเหงา..เบาหนักบาง
แสนแตกต่าง...ทางสายเหงา
เงียบงัน...พันแสนเศร้า
มีเพียงเรา...เมาเหงาไป
หากเหงา...เจ้าเป็นทุกข์
จงนึกสุข..ปลุกฝันใฝ่
ที่เคย...เชยชมใจ
สุขยิ่งใหญ่...ในนานวัน
บางครั้ง...หวังเลื่อนลอย
ไร้แสงน้อย...คอยสุขสันต์
มิเห็น...เช่นแสงจันทร์
มิพบกัน...หมั่นเหงาตาย
ควรมอง...จ้องดูรอบ
รู้เขตขอบ..กรอบมิหาย
ว่าเหงา...เศร้ากระจาย
เพียงสุดท้าย...คล้ายต้อง “ทน”
ลองตรึก...ตรองนึกคิด
จงพินิจ....จิตเป็นผล
ด้วยเหตุ...เฉกตัวตน
เพียงหนึ่งคน..ยลเหงาเอง
หทัยกาญจน์
ไม่มีใครไม่เคยเหงา แค่มากน้อยแตกต่างกันไปตามเวลาและโอกาส
เหงาที่ ไม่มีใคร
เหมือนดั่งใจ โดนข่มเหง
ซึมซับ กับวังเวง
ไม่ครื้นเครง ฟังเพลงตรม
เดียวดาย อยู่เพียงต้น
ทั้งสับสน ไม่สุขสม
อ่อนล้า แสนปรารมภ์
โศกระทม ถมทวี
มีเพือน คือเดือนดาว
พรายแสงพราว อร่ามศรี
แสงนวลรัชนี
ห้วงราตรีทีเดียงดาย
เหงาเอยไม่เคยร้าง
อยูเคียงข้างมิรู้หาย
ฝังติดชิดเคียงกาย
เฝ้าทำลายอยู่ในทรวง
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
