เมื่อกี้ ได้อ่านเรื่อง สองพี่น้อง ของท่าน Tulakarn รู้สึกประทับใจมาก ทำให้เรา นึกถึง เรื่องสองพี่น้องเหมือนกัน แต่ไม่ใช่เรื่องพี่น้อง ที่กลับกลายมาโด่งดังอะไรน่ะจ๊ะ แต่เรื่องนี้ ก็เป็นเรื่องหนึ่ง ที่เราได้อ่านแล้วรู้สึกประทับใจ และ ได้ข้อคิด ซึ่งเป็นคติประจำใจที่ดี น่ะจ๊ะ
.........มีพี่น้องสองคน เป็นชายทั้งคู่ พี่อยู่ประถมปลาย น้องอยู่ประถมต้น ทุกเช้า ทั้งคู่ ต้องเดินทางไปโรงเรียนโดยเดินเลาะริมคลอง ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงโรงเรียน ขณะใกล้จะถึงโรงเรียนแล้ว ได้เดินผ่านศาลาพักข้างทางหลังหนึ่ง มีขอทานคนหนึ่ง กำลังนอนหลับไหลอยู่ ข้างตัวขอทาน ก็มีกระป๋องใส่เงินทำทาน วางอยู่ใกล้ๆ ฝ่ายน้อง นึกสงสาร จึงล้วงเอาเงินค่าขนม ใส่ลงไปในกระป๋องให้ขอทาน และ พยายามจะเข้าไปปลุกขอทาน ฝ่ายพี่ เห็นน้องจะเข้าไปปลุกขอทานก็ห้ามไว้ น้องสงสัย จึงถามพี่ว่า น้องทำทานให้ขอทาน จะปลุกให้เขารู้ว่า น้องน่ะ เป็นผู้ใส่เงินให้เขา ทำไม พี่จึงห้ามน้องเสียล่ะ พี่จึงสอนน้องว่า ..... น้องเอ๋ย การทำบุญสุนทานน่ะ ไม่ต้องแสดงตนให้ใครเห็นหรอก เพราะ อย่างน้อย ตัวเราก็ทราบดีอยู่แล้วน่ะว่า เราได้ทำสิ่งที่ดี สิ่งที่เป็นกุศล ย่อมนำความปลื้มใจมาให้กะตัวเราอยู่แล้ว และ เหนือไปกว่านั้น ถึงขอทานคนนั้น จะไม่เห็นว่า น้องใส่เงินให้เขา แต่ น้องจงจำเอาไว้เถอะว่า เทวดาที่อยู่บนฟ้า ท่านเห็นและได้รับรู้ ในการกระทำที่เป็นกรรมดีของน้องอย่างแน่นอนน่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
