ผู้คนจอแจ
มีเพียงเสียงกระซิบถาม....
ความสุขอยูไหนนะ....
ความงดงามของแสงแดด
ในบางครั้ง
สายหมอกอบอุ่นกว่า
ยามตัวและใจเหงา
สิ่งที่ไม่อยู่ย้ำเตือน
ถึงสิ่งที่ มีอยู่...บอกเล่าเรื่องราว
บางครั้งฝันร้าย...
น่ากลัว
เกินความเป็นจริง
บางทีข้าพฯลืมที่จะเขียน
บทกวีก็ล่องลอย
หายไป....
บทกวีของข้าพฯ
ไม่มีใครใคร่ดื่มกิน
ข้าพเจ้าเพียงยิ้ม
ข้าพเจ้าพบความเห็นแก่ตัวในกระจก
ชัดเจน
ลบล้างไม่ได้...
ตัวอักษรยังไม่ทอดทิ้ง
เหมือนจะสานต่อ
ฝันและอนาคตการณ์
นั่งมองผืนฟ้า
สุขุมสงบ
แค่"เปลือก"
ชีวิต
นี้
สั้นจะตาย
. . . . . . . .
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
