คนกวนกวนอย่างนี้ซีต้องเหงา
นั่งภวังค์เฉาเฉารอเงาเหิน
ฤๅมองดาวขาวขาวพราวเพลิดเพลิน
ผู้หญิงเมินเหงาเหงาเศร้าฤดี
อยู่เงียบเงียบงันงันตะวันรุ่ง
ดวงดาวพุ่งลงลงให้ปลงศรี
แลดวงจันทร์บ้าบ้าหาไม่มี
เห็นแต่สีแสงสาดมาดเลือนเลือน
นั่งภวังค์เฉาเฉารอเงาเหิน
ฤๅมองดาวขาวขาวพราวเพลิดเพลิน
ผู้หญิงเมินเหงาเหงาเศร้าฤดี
อยู่เงียบเงียบงันงันตะวันรุ่ง
ดวงดาวพุ่งลงลงให้ปลงศรี
แลดวงจันทร์บ้าบ้าหาไม่มี
เห็นแต่สีแสงสาดมาดเลือนเลือน
บัณฑิตเมืองสิงห์