เคยชิน
...................
ยังแต่ความอาลัยในเสียงโศก
สลักโลกตามรางระหว่างค่ำ
พักพิงแววสายตามาประจำ
พอชุ่มฉ่ำสายฝน, หม่นนที
คุ้นเคยกับไอดินกลิ่นน้ำเน่า
กระจกเก่ากลางแจ้งต้องแสงสี
ความเจ็บปวดรวดร้าวหนาวธุลี
แผ่รังสีชีวิต, อิสรา
ซึมซับความรู้สึกเมื่อนึกย้อน
ตะวันก่อนอ่อนแสงเรี่ยวแรงหา
ตะวันนี้สว่างไม่สร่างซา
ร่วงโรยราสลาย, เกลื่อนรายทาง
ไม่มีความพอดีที่เหยียบย่ำ
กล่าวอ้างคำพบเห็นเป็นตัวอย่าง
ไล่จับภาพ คราบเงาที่เขาวาง
โดยทั้งรู้ว่าห่าง, แตกต่างเอง
เหมือนความฝันละเมอหลงเพ้อเจ้อ
ตื่นมาเจอเมื่อวานที่บานเบ่ง
ยังสมมุติกับตัวไม่กลัวเกรง
ยิ่งเปล่าเปลี่ยวคว้างเคว้ง, เมื่อเพลงดัง
ไม่มีสิ่งสูงสุดเมื่อหยุดดิ้น
มีแต่ความเคยชินที่รินหลั่ง
ไม่มีแม้ตัวตนบนภวังค์
มีแต่หวังแล้งแล้ง, รอแห้งตาย!
ทำ มะ ดา
………………….

ความเคยชินรินหลั่งหวังแล้งแล้ง
ไม่มีแสงส่องถนนบนทางสาย
ไม่มีแม้แต่ตัวหัวเคียงกาย
ต่างถูกกลืนกล่นหายคล้ายโลกมน
มันพิลึกนึกพร่ำซ้ำจะกล่าว
เปรียบดวงดาวพราวพร่างกระจ่างหน
กับชีวิตจิตมนุษย์ดุจคำ“คน”
มีเพียงตนต่างบทกฎครรลอง
อันดารานภาท้องฟ้ากว้าง
ส่องสว่างไสวใสผุดผ่อง
อยู่ที่สูงจูงใจใครต่างมอง
แต่มนุษย์สุดซ้ำสองต้องเดินดิน
เพียงเดินดินดิ้นร้นค้นจุดหมาย
กับชีวิตจิตหายมลายสิ้น
มีเส้นสายเน้นขีดกรีดชีวิน
ต่างต้องชินเชยชาพาเดินตาม
พร้อมกับหวังพลังสั่งแรงกล้า
ที่ใครใคร่ใฝ่หาน่าเกรงขาม
ล้วนตรากตรำทำไปในทุกยาม
เปรียบกับความเคยชินสิ้นฤดี
หากสิทธิเสรีภาพตราบเทียมเท่า
ขอเป็นตัวของตัวเราเฝ้าวิถี
ขอเดินตามความฝันที่ฉันมี
สมกับที่เกิดเป็นคนชนพื้นดิน
หทัยกาญจน์
ปล. ขออนุญาตต่อนะคะ พี่ทำมะดา
